Cudowny Medalik

Wydarzenie, które dało początek Cudownemu Medalikowi, miało miejsce 27 listopada 1830 roku w Paryżu, na Rue du Bac. Najświętsza Maryja Panna ukazała się Katarzynie Labouré, siostrze ze zgromadzenia Córek Miłości św. Wincentego á Paolo (szarytce). Najświętsza Panna stanęła przed Katarzyną ubrana w czerwonawo połyskującą białą szatę, stała na niewielkiej kuli ziemskiej, z rękami wyciągniętymi, a palce dłoni rzucały świetliste promienie.

Siostra Katarzyna tak opowiada o objawieniu:

„27 listopada 1830 roku, a była to sobota poprzedzająca pierwszą niedzielę Adwentu, o godzinie piątej trzydzieści po południu, podczas gdy trwałam na medytacji w głębokim milczeniu, zdało mi się że z prawej strony kaplicy słyszę dobiegający hałas, jakby szelest jedwabnej sukni. Gdy odwróciłam się w tamtą stronę, zobaczyłam Najświętszą Panienkę, na wysokości obrazu św. Józefa.

Twarz miała po części odsłoniętą, stopami opierała się na kuli ziemskiej, a raczej na półkuli, bo widziałam tylko jej połowę. Jej ręce, wzniesione do wysokości pasa, trzymały swobodnie drugą kulę ziemską, mniejszą, która wyobrażała wszechświat. Oczy miała wzniesione ku niebu, a Jej twarz jaśniała, podczas gdy składała jakby w ofierze tę kulę Panu Bogu. W pewnej chwili Jej palce pokryły się obrączkami ozdobionymi w drogie kamienie, jedne piękniejsze od drugich, większe i mniejsze, które rzucały świetliste promienie.

Podczas gdy ja zamierzałam Ją podziwiać, Najświętsza Panna skierowała na mnie swój wzrok, i dał się słyszeć głos, który do mnie mówił: „Ta kula ziemska przedstawia cały świat, szczególnie Francję i każdego pojedynczego człowieka…”. Nie potrafię tu powtórzyć tego, czego doświadczyłam i co zobaczyłam, piękna i splendoru tych świetlistych promieni!… Dziewica dodała: „Te promienie są symbolem łask, jakie zlewam na osoby, które Mnie o nie proszą” – dając mi w ten sposób zrozumieć jak wspaniale jest modlić się do Najświętszej Panienki i jak Ona jest hojna dla tych, którzy Ją proszą i ile łask udziela tym, którzy Jej szukają i jakiej radości doświadcza, tych łask im udzielając.
I oto postać Matki Bożej otoczył świetlisty, owalny pas, na którym u góry ukazał się napis, wykonany złotymi literami, w kształcie półokręgu, od prawej do lewej dłoni Maryi: „O, Maryjo bez grzechu poczęta, módl się za nami, którzy się do Ciebie uciekamy”. Wtedy usłyszałam głos, który mi powiedział: „Postaraj się o wybicie medalika według tego wzoru; wszyscy, którzy będą go nosili, dostąpią wielkich łask, szczególnie gdy nosić go będą na szyi. Ci, którzy nosić go będą z ufnością, dostąpią obfitości łask”.

Nagle zdało mi się, że obraz jakby się obrócił i zobaczyłam rewers medalika. Był to monogram Maryi, czyli litera M, z której środka wyrastał krzyż, a pod spodem gruba linia, czyli litera I, monogram imienia Jezus. Pod tymi monogramami były dwa serca: uwieńczone koroną cierniową Serce Jezusowe i przebite mieczem boleści Serce Jego Matki. Wśród klejnotów były takie, od których nie wychodziły świetliste promienie. Gdy mnie to zdziwiło, usłyszałam głos Maryi: „Klejnoty, od których nie wychodzą promienie, są symbolem łask, o które nikt mnie nie prosi”.

W 1832 roku, dwa lata po objawieniach, prośba Maryi została spełniona i medalik został wybity. Jedną z pierwszych osób, które go otrzymały, była siostra Katarzyna, która gdy tylko wzięła go do rąk, ucałowała go raz i drugi, i ze wzruszeniem powiedziała: „Teraz trzeba go rozpowszechnić”.

Medalik, w pewnym sensie, rozpowszechnił się sam. Otrzymane łaski i cuda – zarówno względem duszy, jak i ciała – były tak liczne i tak niezaprzeczalne, że bardzo szybko medalik został nazwany „cudownym”.