Maksymilian Kolbe (na chrzcie Rajmund), urodził się 8 stycznia 1894 roku w Zduńskiej Woli, niedaleko Łodzi, jako syn Juliusza i Marianny Dąbrowskiej. W młodości przeżywa zafascynowanie ideałem św. Franciszka z Asyżu i wstępuje do Niższego Seminarium Franciszkanów we Lwowie. Po nowicjacie zostaje wysłany na studia do Międzynarodowego Kolegium w Rzymie. W roku 1915 uzyskuje tam dyplom z filozofii, a w 1919 – z teologii.

Podczas gdy w Europie szaleje pierwsza wojna światowa, Maksymilian marzy o wielkim dziele w służbie Niepokalanej, na rzecz Królestwa Chrystusowego. Wieczorem 16 października 1917 roku, wraz z kilkoma współbraćmi zakłada „Rycerstwo Niepokalanej”. Jego celem jest nawrócenie i uświęcenie wszystkich ludzi poprzez bezwarunkowe ofiarowanie się Dziewicy Maryi.

W 1918 roku zostaje wyświęcony na kapłana, a w 1919 – po ukończeniu studiów teologicznych wraca do Polski, aby w Krakowie rozpocząć pracę przy organizowaniu i prowadzeniu ruchu Rycerstwo Niepokalanej. Zakłada czasopismo „Rycerz Niepokalanej”, które staje się narzędziem kontaktu pomiędzy członkami ruchu.

W 1927 roku, ze względu na coraz większą liczbę współpracowników konsekrowanych oraz wzrastającą liczbę członków M.I., o. Maksymilian przenosi ośrodek wydawniczy do Niepokalanowa, czyli „Miasta Niepokalanej”, w pobliżu Warszawy. W krótkim czasie do ponad 700 wzrasta liczba pracujących tam zakonników, którzy przy wykorzystaniu środków społecznego przekazu będą ewangelizować świat.

W roku 1930 wraz z czterema braćmi wyrusza do Japonii i na peryferiach Nagasaki zakłada „Mugenzai No Sono”, czyli „Ogród Niepokalanej” i drukuje czasopismo maryjne. To „miasto” pozostaje nienaruszone, gdy w roku 1945 w Nagasaki wybucha bomba atomowa.

W roku 1936 wraca do Polski przynaglony wzrostem liczebnym wspólnoty zakonnej i ekspansją działalności wydawniczej: jedenaście publikacji, wśród których jest jeden dziennik o wielkim oddziaływaniu społecznym w nakładzie 228 560 egzemplarzy oraz „Rycerz” z milionem egzemplarzy.

Pierwszego września 1939 roku wybucha druga wojna światowa. Także Niepokalanów jest bombardowany i grabiony. Zakonnicy muszą go opuścić. Budynki zostają przeznaczone na schronienie dla uciekinierów i żołnierzy.

W dniu 17 lutego 1941 roku o. Kolbe zostaje aresztowany przez Gestapo i osadzony w więzieniu na Pawiaku w Warszawie. Trzy miesiące później, 28 maja jest wywieziony do nazistowskiego obozu zagłady Auschwitz w Oświęcimiu; otrzymuje numer 16670. Pod koniec lipca ma miejsce ucieczka jednego z więźniów. W odwecie komendant Fritsch podejmuje decyzję o wybraniu dziesięciu więźniów z tego samego bloku, skazując ich na śmierć z głodu i pragnienia w bunkrze śmierci. Przy zdumieniu wszystkich więźniów i samych nazistów o. Maksymilian wychodzi z szeregu i ofiaruje siebie w zamian za jednego ze skazanych, młodego polskiego sierżanta Franciszka Gajowniczka. W ten nieoczekiwany i heroiczny sposób o. Maksymilian schodzi z dziewięcioma innymi skazańcami do bunkra śmierci, gdzie więźniowie umierają jeden po drugim, pocieszani, otoczeni opieką i błogosławieni przez Świętego.

W dniu 14 sierpnia 1941 roku o. Kolbe kończy swoje życie po zastrzyku z kwasu fenolowego. W następnym dniu jego ciało zostaje spalone w piecu krematorium, a prochy rozniesione przez wiatr.

W dniu 10 października 1982 roku, na Placu św. Piotra w Watykanie, Jan Paweł II ogłasza o. Kolbego świętym Kościoła katolickiego, stwierdzając, że „Święty Maksymilian nie umarł, ale oddał życie… ”